Salamat, Ma'am VP Leni Robredo, for your pioneering effort

 

Photos from Nikkei Asia and The Straits Times, the latter c/o Getty Images

Ma'am VP Leni Robredo, thank you for introducing three concepts new to Philippine politics when you brought them out as the leaders in your political platform during your presidential candidacy campaign: open government, participatory democracy, and a job guarantee policy.

It may not yet be the time for the Filipino people to have them, but you will be remembered as the only presidential candidate in Philippine history (perhaps in contemporary world history) to have had the will to advocate them and become so popular with the people with your introduction of them.

May the next presidential candidate to advocate for them finally succeed after your pioneering effort. [S / -I]

Diagram by Roberto Triviño uploaded to ResearchGate

Anti-Semiotic, Ang Putik

(borrowed from httpbellyngot1.wordpress.com)

LAHAT ng bagay sa mundo ay may meaning. Kahit nga ang pambansang almusal nating pan de sal na imported mula China at Turkey ang ginagamit na arina ay isang maliit na bagay lang na may malaking meaning. Ang EdloSA pa kaya, na may kilokilometrong trapik na ngayon ay may problemang ayaw solusyunan (dahil malaki ang kinikita ng oil companies sa trapik na ito) . . . kahit pa nag-rebolusyon na sa abenidang ito ang maraming ordinaryong tao noong 1986! Diyan pa lang, may malaking meaning ka nang makikita! Kaya kung sasabihin mo sa akin na wala nang meaning ang EdloSA 1, isa kang nagbubulagbulagan sa katotohanan ng mga bagay-bagay tulad ng pan de sal. O baka naman iniiwasan mo lang ang totoo: na hinayjak ng elite, tulad ng idolo mong elite o royalty, ang naibalik na “demokrasya”. Hinayjak nila ito para hindi na ito maging mas demokratiko pa, maging sa participatory man o semi-direct na democratic direction. Di ba? Aminin. Pati ba naman ang mga meaning ay hahayjakin mo rin, tarantadong hayjaker ka. [S / -I]

The anatomy of the far right's fake news program

image from alexsarchives.org

SENATOR, the far right doesn’t mind that its communications people engaged in the peddling of fake news find themselves, along with the far-right parties hosting them, placed in a bad light. After all, the far right’s fake-news programming is not interested in hijacking the image of virtuous truthfulness traditionally claimed by journalism, the reason why it often resorts to “kidding”/“joking” (its darling technique for confusing the issues) or otherwise violent anger. The mission of the far right’s post-truth politics is to render all information suspect or personal, especially information coming from the institution of journalism that it habitually counter-accuses, naturally, of being the fake one every time the latter shouts “fake” toward an item coming from the populist right. In the final attainment of a culture of cynicism in society, where all claims at having reached the truth would have naturally been weakened (almost as if to parody left-leaning post-structuralism), it is true that the far right’s own truth-peddling would suffer, too. . . . But so will journalism’s ability to convince! That journalistic impotence is the sole or final target of the far right’s program of popularizing the political virtue of the sneering and laughing lie. For when that culture is reached, where information from all quarters (including its own) becomes trash, all the far right’s secrets become freed from the impact of any kind of journalistic scrutiny, all journalism in its old sense having now been rendered feeble, and all rightist propaganda that have replaced journalism made newly sacrosanct. [S / -I]

Ano ka?

Siyempre wala

photo from http://globalnation.inquirer.net/137508/137508

ANG problemang trapik sa Metro Manila ay problema ng tao, hindi kotse. Mantakin mong napakaraming meyor ang nag-dedecide tungkol sa traffic flow at traffic harbingers sa metropolis na ito at kailangan silang konsultahin lahat ng MMDA at sumang-ayon sa bawat panukala ng nasabing ahensiya.
    Iisa lang ang meyor ng New York City at mas malaki ang land area ng New York City (hindi pa kasama ang water area) kaysa sa total area ng buong Metro Manila! Matrapik din sa New York City, ngunit walang napakaraming meyor na kailangan konsultahin at kumbinsihin.
    May gagawin ba si Presidente Duterte o ang Konggreso sa problemang ito? Siyempre wala! [S / -I]

A BAR TOPNOTCHER'S MOMENT OF IDIOCY

photo from https://en.wikipedia.org/wiki/File:Koko_Pimentel.jpg

KOKO PIMENTEL to 2016 losers: Move on, Duterte is our president up to 2022. Pimentel said this in reply to rumors about an oust-Duterte campaign. . . .
    Well, it would seem with this that Pimentel is not interested in introducing a bill that would create a law for the conduct of a recall election for any president, or calling for a charter change to a parliamentary system with a regular vote-of-confidence call, as he did not mention any of these in his critique as possible options for the future, a future freed finally from the dictatorial tendencies of our presidential system.
    It would also seem that Pimentel is intent on merely preaching acquiescence to all the whims of an elected official within his term, and on preaching as well the ideal that all the people can and must do is "move on", that is to say, take all the blows when they don't like what their president is doing anymore, likely believing perhaps that the people's mistake at electing that president can only be their punishment---thus his sermon practically saying we must allow a president to do as he pleases with the nation and country he was elected to be the sole brain of for a term, with nary a complaint from us towards any form of bloodbath this president might be imposing.
    If I got Koko Pimentel correctly with this reading of his statement, then I would be inclined to believe in his idiocy towards the concept of democracy. I wonder if his version of democracy is what informs the "Demokratiko Pilipino" phrase in his party's name, Partido Demokratiko Pilipino. He might be reminded that "revolution" is part and parcel of the demos + kratos (democratic) concept, if demos + kratos is to be clarified to his kokote (grey matter) as "the people's rule". Otherwise, he would be well advised to change his party's name to Partido Dutertards ng Pilipinas. [S / -I]

A VOZHDIST VERSION FROM MESSIANIST AVERSION

from https://en.wikipedia.org/wiki/File:Ronald_dela_Rosa_073116_(cropped).jpg

ENOUGH already with this propaganda crap shit that argues thus, to brainwash us all into the supposed virtue of leaderism:
    "Magpasalamat kayo dapat sa amin kaysa mag-criticize sa War on Drugs kasi nakikinabang din kayo sa new peace and order situation. Huwag maging ingrato."
    Unang-una po, criticizing a manner of fighting the illegal drugs industry is not necessarily a criticism of the overall rationale for fighting the illegal-drugs trade. . . .
    Pangalawa, pointing out consequences of a certain manner of fighting the illegal-drugs trade may be meant to be corrective for that fight, not destructive to the same. . . .
    I hope malinaw/maliwanag.
    In short, magpasalamat dapat tayo sa kritisismo sa mga prosesong ginagamit sa War on Drugs dahil ang mga kritisismong ito ay maaaring makatulong sa paghubog (o pagpanatili man) ng isang magandang imahe para sa giyerang ito; ito ang imaheng makapagbubuklod sa lahat ng ayaw sa illegal drugs.
    Conversely, ang pagiging averse sa kritisismo ay pagsang-ayon sa konsepto na dapat sumunod na lang ang lahat sa iisang matalinong nag-iisip na hari para sa giyera "niyang" ito, kahit pa nakikita ng marami (o ng iilang kritiko) na ang proseso o metodolihiya ng hari ay nakasisira sa sarili "niyang" giyera.
    Unless of course ang totoo ay hindi seryoso sa pagpuksa sa illegal drugs ang giyerang ito at may ibang objective, say, creating a culture of fear lamang for the attainment of an obedient (because frightened) nation. If that is the case kasi, then dapat nga natin maintindihan kung bakit tila may bersyon na ganito sa war on drugs, isang bersyon na marahil ay anak ng isang aversion sa kritisismo na may pagkiling din sa isang vozhdist o messianist na uri ng gratitude para sa iisang nag-iisip para sa lahat. [S / -I]

DYSTOPIAS

ALL these environmentalist posts I made yesterday on Facebook, of the YouTube videos above profiling this year's non-partisan Goldman Environmental Prize awardees, could perhaps together have acted (qua posts/shares) as also my way of explaining to my Facebook friends why I cannot be for the Bongbong Marcoses and the Mar Roxases and the San Miguel Corporation-backed Grace Poes of this world, and why I cannot be a loyalist of any of them, unlike some of these Facebook friends of mine. And I said I'm sorry, even though I can't really be.
    Now, the non-partisan, anti-loyalist rationale behind those Facebook posts or shares is also what's behind my belief that says . . . the Duterte government's support for, on the one hand, environmentalist baby Gina Lopez and, on the other, mining baby Bongbong Marcos, is really nothing more than a fragment of Rodrigo Duterte's Big Tent ploy to get contending forces inside his government to fight it out on policies; he'll just watch who will finally come out the winner. And these contending forces will continue to fight it out from under that Big Tent while he, the President, dangles to all of them bits of promises to keep them all within his side of the fence and still in line, so he can do whatever he wants from that secret of a soul that he has, unimpeded by any real opposition, if ever there is going to be much of an opposition left in this everyone-promised landscape. It is my belief that this Big Tent ploy is certain to unravel in the end, although the pessimist in me senses that that unraveling will not likely be happening soon, despite recent changes in the Cabinet, which were minor. So, the Bongbong Marcoses and Gina Lopezes operating within such Big Tent governments as Duterte's will continue to fight it out from within their shared Big Tent matrix, with the Dutertes of Big Tent governance laughing all the way to the (seas') horizon to meet the oncoming realization of their public and private utopias.
    The current formation of impending utopias will shape the dystopias of our tomorrow. Our dystopias. Mine, and my Facebook friends', whichever side of the various loyalisms they now happily belong to. Our planet’s natural environment has its own big tent, and it is somewhat of a dictator itself: it asks us now whether we’re for it or against it. In the end, it doesn’t really care about us. [S / -I]

LEADERISTS ALL

Isabel Magkoeva, a Russian political activist and socialist opposed to strong leaderism in her country. (Photo grabbed from https://en.wikipedia.org/wiki/File:Isabel_Magkoeva.jpg)

1.
WHAT kind of leaders are our politicians and those leading government institutions? Well, I'd venture to say that probably 99% are leaderists, Vozhdists.

2.
But before that, we should congratulate Turkey for voting for a dictatorship constitution that emulates ours, and winning. Welcome to the club, Turkey!
    Well, everywhere you look these days, nations are all agog to see the fruits of leaderism.
    Are armies ever going to emerge to resist the trendy global rise of leaderism? As of the moment, I doubt it.
    So, back to our original question: How many Filipino politicians and government institution leaders are displaying a voice against leaderism?
    That is, of course, a statistical question, the statistical data for which would be hard to come by.
    But there are ways of proving the possibility of the number that purports to be the above conclusion, 99%. We can start with a backyard scan of, say, . . . how about a government institution with a reputation for independence? The University of the Philippines? You okay with that?

3.
Incidentally, ever heard of the rumor that the UP is going to bestow on Rodrigo Duterte an honoris causa?
    Talaga? Wow.
    Pero, hoy, teka muna. Ano ba ang honoris?
    A better and more specific question would be: sino ang mga naghonor sa hohonorin ng honoris causa na ito?
    Sabi at tanong ko pa nga sa anak ko na nag-graduate sa junior high with honors: "anak, nakuha mo ang honors na yan dahil sa dunong na nakuha mo at sa pagdisplay mo ng dunong na iyon. Ngunit sino ba ang mga kasabwat mo sa pag-absorb mo ng dunong na iyon? Sino silang mga pumapalakpak sa display na iyon?"
    "Isaisip mo," tuloy ko, "na ang honor ay nag-pre-presume ng existence ng isang hinonor at ng isang nag-honor o mga nag-honor."
    "Kaya," sabi ko, "pasalamatan mo hindi lang ang gods (o si God) kundi pati rin ang mga nagbigay ng honors (o nag-honor) sa iyo, silang mga naghonor sa honorable display mo ng dunong na tinutukoy, dahil malamang sa kanilang pagsusumikap din naman nanggaling ang mga bagay na iyon na na-absorb mo at siyang naging honorable dunong mo. In short, kasabwat o kasama mo sila sa achievement na ito."
    "Uhuh," sabi niya, sabay ngiti at kamot ng ulo sa sermon ko.
    Ngayon, mga anak, pag-usapan na natin ang honoris causa. Hehehe, sermon na talaga 'to.
    Maganda lang naman na malaman natin kung sino-sino ang mga nagbigay ng honoris causa sa isang tao at bakit. Kasama yun dapat sa kasaysayan ng isang honoris causa. Dahil malamang ay sa kanilang pagsusumikap din naman nanggaling ang pag-"honoris causa" na ito sa isang tao na inabsorb lang din naman ng mga ngiti ng tao na ito, totoong honorable man siya ayon sa mga naghonor sa kanya o hindi. Kailangan isaisip na ang honoris causa ay hindi lang dahil sa "achievement" ng isang tao, ano man iyon, kundi rin dahil sa mga kasabwat o kasama niya sa isang institusyon sa pagtukoy at pag-validate sa "achievement" na ito, ano man ito.
    Ang honoris causa ay tagumpay hindi lang ng pinarangalan, sino man siya, kundi rin ng standards ng mga nagsukat at pumalakpak, sino-sino man sila.
    "Hindi ako Duterte, Pa," bulong ng anak ko.
    "Alam ko," bulong ko pabalik. "Ginagamit ko lang ang honors mo sa aking alegorya tungkol sa isang suspect na honoris causa. Okey lang ba?" :)
    "Gets ko naman yun, ikaw naman," sabi niya.

4.
Sorry, we got waylaid there. Back to our question and hypothesis: What kind of leaders are our politicians and those leading government institutions? Well, I'd venture to say that probably 99% are leaderists, Vozhdists.
    On second thought, I think we were lucky to have been waylaid there, for it got us to an incident which probably amply proves our number, if you can put two and two together.

5. Leaderists! Leaderists! Leaderists! Leaderists! . . . [S / -I]

Holy Week Issue

A social media post reacting to a PR firm's "win a date with Sandro (Marcos)" promo that resulted in a backlash against deniers of post-Proclamation No. 1081 atrocities/abuses. Photo grabbed from Twitter.

DIYOS ko. Holy Week na Holy Week ay gusto akong hatakin ng isang Marcos loyalist sa debate tungkol sa katotohanan ng mga nakasulat sa mainstream History tungkol sa Marcos martial law atrocities at abuses. Gusto niya akong hatakin sa kanyang alternative facts. Ano ang tingin niya sa akin, tangang isda na papatol sa bulateng pain niya? Hindi ako hangal na kakagat sa gusto niyang mangyari, na ako ay magalit at maglitanya tungkol sa maraming facts ng kasaysayan at tuluyan na ngang mailagay niya sa posisyon ng may burden of proof na siya ngayong magpapatunay na totoo nga ang lahat ng detalye ng History na binanggit ko. At sa bandang dulo, may alas siyang itatapon sa mesa na magtatanong sa akin kung sigurado ako sa aking mga facts at kung ilang units sa History ang nakuha ko sa kolehiyo at sa kung saang paaralan, and so on. Trial niya, at History ang nasa defensive sa aggression ng kanyang confirmation bias. Hindi ako mangmang na kakagat sa gusto niyang mangyaring ang History ang mailagay niya sa gitna ng kanyang dakilang imbestigasyon sa ngalan ng gaslighting.
    Pren, sasabihin mo, pero di ba dapat ding mailabas ang katotohanan? Totoo, dapat ilabas ito. At sasabihin ko sa iyong ilabas mo ito sa madla. Subalit dapat mo ring malaman na walang patutunguhan ang pakikipagdebate sa deniers ng anumang kasaysayan, dahil sa either of two reasons lamang. Ang one of the two reasons, malakas ang paniniwala ng isang denier sa kanyang sariling bersyon ng katotohanan, kung kaya’t wala kang mararating sa iyong mga facts. May mababali ka bang relihiyosong malakas ang paniniwala sa kanyang relihiyon o bersyon o konsepto ng Godhead or Godness? Wala. The other reason, mayroon siyang motibo. Kung kaya’t ikaw ang paglalaruan niya. May makukumbinse ka bang isang tao sa prinsipyo ng katotohanan kung alam niya rin naman ang katotohanan at alam din niyang nagsisinungaling siya sa ngalan ng kanyang mga sikretong motibo?
    Wala akong oras makipagdebate tungkol sa katotohanan sa mga taong either may malakas na paniniwala sa kanilang bersyon ng katotohanan, at di kailanman makukumbinsi ng anumang ibang bersyon, o dili kaya’y may suwapang na motibo sa likod ng kanilang mga salita, at di kailanman magpapatinag sa talino ng anumang may saysay na interpolasyon.
    Kung mag-aaksaya man ako ng panahon sa kanila, hindi ang isyu nila ang papatulan ko kundi ito—sila, bilang ang isyu. Itatanong ko sa akademya ng tao, sa bawat nakikinig na may sariling isip, kung ano ang interes ng isang tao sa isang kasaysayan. Bakit niya ba kinikuwestiyon ito? Ano ang motibo niya? Maganda kaya ang motibo niya o hindi? Kinukuwestiyon niya ito sa ngalan ng ano? Sa ngalan nino? Sa ngalan ng anong korporasyon o paksyon pulitikal? At kung sasabihin niyang pure ang kanyang motibo at walang halong selfish interest, dapat ba siyang paniwalaan? Ano ang power o supremacy na makukuha niya sa pagkapanalo ng kanyang metanarrative?
    Para sa akin, sapat nang malaman na natural lang sa isang apologist ng dictatorial system at militarismo na maghanap ng isyu tungkol sa kasaysayan ng anumang dictatorship at militarist rule. Sapat nang malaman na galing siya sa isang pamilya, barkada, ethnic o linguistic group, o anumang sistema ng groupthink, na nakinabang o makikinabang sa sistemang diktadurya o militarista, para maliwanagan ako sa tunay na dahilan sa likod ng kanyang behavior o mental anatomy bilang isang denier o historical negationist.
    Uulitin ko. Sa harap ng mga taong ganito, pipilitin kang hatakin sa isyu nila, kung saan ang History mismo ang magiging isyu. Subalit ang isyu ay hindi ang History, Ang isyu ay SILA at ang MGA MOTIBO NILA. Kung may pagdedebate, dapat ito umikot sa pagkatao, o sa mga facts and figures sa likod ng pagkatao NILA. Take it from there. . . .
    Hay, sus. Pasensya na, mga bes, at binulabog ko ang Holy Week ninyo. . . . Pero, on the other hand, baka Holy Week issue rin naman ‘to. Di nga ba’t may mga denier din dyan, mga deniers na nagsasabing mas mabuti ang naging kalagayan ng Ancient Israel sa pamamalakad ng Roma, o na si Satanas ang tunay na maka-kapayapaan dahil hindi niya hahayaan ang mga sakuna? Well, wala namang masama sa pagkuwestiyon sa anumang mga detalye ng kasaysayan o ng mitolohiya per se, na tinatawag ng history professors na historical revisionism. Ang masama ay kung ayaw mong isama ang sarili mo sa imbestigasyon, kahit ikaw ang may dala ng mga kuwestiyon, na maaaring maturing na isyu ng historical negationism. Pag ganito ang nangyayari na hinahayaan natin ang imbestigasyon sa anumang teksto nang walang pag-iimbestiga sa masama o mabuting motibo ng kumukuwestiyon, may mga rewriting na nangyayari at nagtatagumpay nang ganun-ganon na lang. Tulad, halimbawa, yaong pagkarewrite sa kuwento tungkol kay Maria Magdalena upang palabasin na siya ay nagbagong prosti at hindi babaeng disipolo ni Hesus na ka-lebel, kung di man mas mataas sa lebel, nina Pedro. And for what motive? To deny women the priesthood? Go, take it from there! [S / -I]